Mijn eigen zoektocht in het omgaan met verlies kent al vele jaren. Door mijn chronische aandoening fibromyalgie heb ik steeds weer opnieuw moeten leren dat mijn hoofd vaak iets anders wil dan mijn lijf. Zowel in mijn privé als in mijn werkzame leven. Dat vraagt steeds afscheid nemen en rouwen om wat niet meer kan. Maar ook steeds weer opnieuw me verbinden met wat nog wel kan.

​

Dat heeft mentale gevolgen gehad met als resultaat een depressie. Ik heb veel dalen gekend.  Gelukkig heb ik besloten hulp te zoeken én gevonden. Ik heb echt moeten leren om hulp te vragen, dat vond ik moeilijk. Ik wilde van huis uit liever alles zelf oplossen en het bij mezelf houden. Dat was vaak een eenzame struggle, terwijl ik genoeg lieve mensen om me heen had. Gelukkig hebben psychologische hulp en mijn opleidingen in coaching en verliesbegeleiding me steeds verder gebracht tot waar ik nu ben.

 

Ik ken mijn beperkingen maar zeker ook mijn kracht en ben dankbaar voor wat er nu is. Desalniettemin blijf ik nog steeds bijleren en me persoonlijk ontwikkelen middels trainingen.

​

Verlies en omgaan met de dood heeft altijd mijn interesse gehad. Waar anderen het vaak moeilijk vinden om met de dood en nabestaanden om te gaan voelde het voor mij altijd heel natuurlijk. In mijn werk kwam ik allerlei vormen van verlies tegen.

​

De laatste jaren heb ik goede vrienden en familie verloren. Hierdoor werd ikzelf geconfronteerd met het gemis van en het rouwen om een dierbare. Ik merkte dat ik veel kon betekenen voor degene die achterbleven. Ik vond het contact vanzelfsprekend. Vooral om er gewoon te zijn en bij het verdriet te durven blijven. 

​

Ik voelde steeds meer dat ik hier iets mee wilde. Na extra trainingen te hebben gevolgd zodat ik op de hoogte ben van de laatste inzichten en ontwikkelingen in het land van rouw volg ik nu mijn passie. 

Mijn eigen praktijk in begeleiding van mensen die een dierbare persoon zijn verloren

recent of lang geleden.